We schrijven regelmatig korte stukjes. Mogelijk bemoedigen ze en zijn ze toepasbaar.
Wie groot verdriet heeft, door verlies of ziekte of eenzaamheid, kan zich afvragen of God er nog wel is. Hoort Hij mij wel? Als Hij van mij houdt, waarom gebeurt dit dan? Waarom verandert er niets? Deze vragen komen we tegen in pastorale gesprekken.
Mag dit? Mogen mensen deze vragen stellen, of is dat ongeloof of Godslastering? Hoe gaan we hiermee om als pastoraal begeleider?
Het eerste uitgangspunt is om te weten dat er geen makkelijke antwoorden zijn. Vaak zijn er helemaal geen antwoorden.
Verder kan het helpen wanneer we goed luisteren en in gesprek zijn met de vrager. Dan kan hij of zij zijn twijfels en vragen benoemen. Laten we dan begrip tonen (we zouden zelf maar eens in die situatie zitten). En laten we vooral niet met snel advies komen (zoals de vrienden van Job).
Toen ik riep,
hebt U mij geantwoord.
U heeft mij bemoedigd met kracht in mijn ziel.
Zie Psalm 138:3.
In dit vers zijn de vragen (luid) uitgesproken. Wanneer we luisteren naar moeilijke vragen komt er ruimte voor het werk van God in het hart van de vrager. Wanneer de vragen mogen stromen, kan God met Zijn Geest troosten of kracht geven of iemand tot rust wiegen. Het is mooi om daarbij te staan en dit te zien gebeuren.